Fanny Ardant

Fanny Ardant
	Fanny Ardant in 2009.
Algemene informatie
Volledige naam	Fanny Marguerite Judith Ardant
Geboren	22 maart 1949
Geboorteplaats	Saumur
Land	Frankrijk
Werk
Jaren actief	1974-
Beroep	actrice, regisseuse.
	(en) IMDb-profiel
	MovieMeter-profiel
	(mul) TMDb-profiel; (en) AllMovie-profiel
Portaal	Film

Fanny Marguerite Judith Ardant (Saumur (Maine-et-Loire), 22 maart 1949) is een Franse actrice en regisseuse.

Biografie

Fanny Ardant is afkomstig van Limoges, haar vader was officier bij de cavalerie. Tot haar zeventiende woonde ze in Monaco waar haar vader Jean Ardant, die bevriend was met prins Rainier, gouverneur van het paleis werd^[1].

Na haar studies aan het Institut d'études politiques d'Aix-en-Provence waar zij promoveert in de sectie « Relations internationales », besluit ze door haar passie voor het theater om actrice te worden. In 1974 maakte ze haar debuut op de planken; ze vertolkte o.a. rollen in Racine, Claudel en Montherlant.

Filmcarrière

Haar eerste filmrol in Marie-poupée van Joël Séria, in 1976, wordt opgemerkt door het publiek. Fanny Ardant draait meerdere films voor televisie, waarvan sommigen zoals Les Dames de la côte van Nina Companeez, de belangstelling wekken van François Truffaut, die op zoek is naar een actrice voor zijn films La Femme d'à côté (1981) en Vivement dimanche ! (1983). Zij krijgen een verhouding en Fanny Ardant zal de laatste levensgezellin van François Truffaut worden.

Fanny Ardant werkt ook samen met Vittorio Gassman in Benvenuta (1983) van André Delvaux en La vie est un roman (1983) van Alain Resnais, naast Géraldine Chaplin. Na de dood van François Truffaut in 1984, speelt ze mee in films zoals Un amour de Swann (1984) van Volker Schlöndorff, met Ornella Muti, Michele Placido en Alain Delon, Conseil de famille (1986) van Costa-Gavras, met Johnny Hallyday, en La famiglia (1986), van Ettore Scola, opnieuw met Gassman.

Na enkele minder succesvolle films verschijnt ze in Le Colonel Chabert (1994) van Yves Angelo, Sabrina (1995) van Sydney Pollack en vooral, Par-delà les nuages (1995) van Michelangelo Antonioni met Marcello Mastroianni, Inés Sastre en Claudia Cardinale. Zij speelt samen met Mastroianni in Les Cent et Une Nuits (1995) van Agnès Varda, en behaalt een César voor beste actrice voor haar vertolking in de komedie Pédale douce (1996) van Gabriel Aghion. Zij vertolkt ook een rol in La cena, 1998) van Ettore Scola, de laatste samenwerking van het duo Ardant-Gassman voor het overlijden van deze laatste. De jaren 2000 bieden haar belangrijke rollen in Sin noticias de Dios (2001) van Agustín Díaz Yanes, 8 Femmes (2002), van François Ozon, met Catherine Deneuve, Virginie Ledoyen, Emmanuelle Béart, Isabelle Huppert et Ludivine Sagnier, Callas Forever van Franco Zeffirelli (2002) en L'Odore del sangue (2004) van Mario Martone met Michele Placido.

In 2009 verwezenlijkt Fanny Ardant haar eerste speelfilm Cendres et Sang.

Polemiek in Italië

In 2007 haalt Fanny Ardant zich de woede van de Italiaanse politieke wereld en de familieleden van de slachtoffers op de hals door in een interview te verklaren dat zij Renato Curcio, stichter van de Rode Brigades als "een held" beschouwt^[2] ». Piero Mazzola, zoon van een politieofficier die door de Rode Brigades werd neergeschoten in 1974 dient klacht in tegen de actrice^[3]. Fanny Ardant heeft zich nadien verontschuldigd : "Je comprends que des gens m'aient traitée d'idiote. Je ne leur donne pas tort. Je ne suis pas une politicienne, je n'ai pas d'expérience. Je ne suis qu'une actrice, une personne ordinaire" ^[4].